Geopyxis carbonaria (Alb. & Schwein.) Sacc., Syll. Fung., 8: 71 (1889).
Basionym Peziza carbonaria Alb. & Schwein., Consp. Fung. Lusat. sup.: 314 (1805).
Diagnosis P. stipitata mediocris ex ochreo rufescens , cupula ventricosa , margine farinoso crenato.
Margine congruit cum antecedente : scd stipite, colore, reliquisque characteribus ad unum fere omnibus satis superque distat. Statura variabilis : cupulae diameter a 3 ad 6 lineas et paullo ultra ludit. Stipes constans, mox brevis, mox modicus , cupulae latitudinem aequans vel aliquantum superans, tenuis, saepe subarcuatus, concolor vel paullo dilutior. Cupula primo subgloboso-campanulata, sursum subconnivens, intus vividius picta fere miniata ; deiu patentior et unicolor : extus, margine excepto albido - farinaceo (distincte et aequaliter crenato) laevis : ceterum ob substantiam tenuem fragilem (carnoso - membranaceam subpellucidam) haud raro varie incisa. Occupat satis frequens loca adusta sylvatica, carbonibus vetustioribus innata (v. c. Quizdorf ; verlornes Wasser; Trânke; Polsbruch ingens, uncialis etc.). Autumno, vere.
Type Alb. & Schwein. (1805), pl. IV, fig. 2 - lectotypus
Sanctioning Fries, Syst. mycol., 2: 62 (1822).
Homotypic Peziza cupularis var. carbonaria (Alb. & Schwein.) Weinm., Hymeno- et Gastero-Mycetes hucusque in imperio Rossico observatos: 424 (1836) ; Aleuria carbonaria (Alb. & Schwein.) Gillet, Champ. Fr., Discom.: 39 (1879) ; Pustularia carbonaria (Alb. & Schwein.) Rehm, Hedwigia, 23 (4): 51 (1884).
Synonyms
Geopyxis foetida Velen., Česke Houby, 4-5: 858 (1922), fide Wang et al. (2016).
Peziza lepida Berk. & M.A. Curtis, Proceed. Amer. Acad. Arts Sci., 4: 127 (1860), illeg., fide Rifai (1968).
Peziza vulcanalis Peck, Ann. Rep. New York State Mus. Nat. Hist., 31: 46 (1878), fide Wang et al. (2016).
Geopyxis vulcanalis (Peck) Sacc., Syll. fung., 8: 65 (1889).
MycoBank 180156
Literature
Albertini J.B. (von), Schweinitz L.D. (von) 1805. Conspectus Fungorum.
Greene D.F., Hesketh M., Pounden E. 2010. Emergence of morel (Morchella) and pixie cup (Geopyxis carbonaria) ascocarps in response to the intensity of forest floor combustion during a wildfire. Mycologia, 102 (4): 766-773.
Medardi G. 2007. Studio sul genere Geopyxis. Bollettino Circolo micologico G. Carini, 54: 39-47.
Rifai M.A. 1968. The Australasian Pezizales in the herbarium of the Royal Botanic Gardens Kew. Verhandelingen der Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, afd. natuurkunde, Sect. 2, 57 (3): 1-295.
Santamaria Rodriguez N. 2009. Peziza moseri, Peziza bovina, Peziza gerardii, Octospora roxheimii, Geopyxis carbonaria y Geopyxis majalis.... Errotari, 6: 73-90.
Wang X., Huhtinen S., Hansen K. 2016. Multilocus phylogenetic and coalescent-based methods reveal dilemma in generic limits, cryptic species, and a prevalent intercontinental disjunct distribution in Geopyxis (Pyronemataceae s. l., Pezizomycetes). Mycologia, 108 (6): 1189-1215.
Classification Tarzettaceae, Geopyxis
CreatedDate 11.03.2018.
UpdatedDate 11.03.2018.